Posted by admin

Sa hurd as stiel dy beide balken,
fêstslein yn de kâlde grûn,
de dei lûkt nei de neare jûn…
de wrâld tilt op fan finzen folken.

Fan hurdstiel binne ek de triedden,
flechte neffens fêste noarm,
harmoanysk is de bûgde foarm…
de iepening leit yn de midden.

De nacht hâldt iepenings ferburgen,
sels gjin krommel komt dertroch,
wêr is it krekte midden noch…
de stilstân folget op ‘e wurgens.

Ynienen is dêr it lemieren,
strielen brekke troch it stiel,
harmoanysk byld, foar mar in diel…
foar wa’t bestean mei stân fersiere.

De wrâld tilt op wa’t fierder rinne,
lit de iepen fierte sjen,
jout oan dat elk wol springe kin…
it swakke sil fan stielhurd winne.

No’t loft en feart de kleur wer krije
fan it daagjen yn de wintermoarn,
in spul fan iis as spegel,
nimme swarten al de hâlding oan
fan lit ús oer de nacht mar swije.

Wol sprake is fan hoe’t sy swommen
yn de rûnte foar in iepen plak,
want djipgong is de regel
om oerdei te kommen oan de bak,
al skreppend is gjinien ferklomme.

Gjin sprake fan dat yn it tsjuster
witen skrepten foar har deistich miel,
in knypeach by de dage
is it teken fan de djippe siel…
de susters dreamden yn in cluster.