Posted by admin

Se witte al net better,
boeren fan grutskalichheid
dy’t geane foar it hurde grien,
dêrtusken foar it lege wetter,
sy ha neat mei blom en reid.

De managers fan stâlen
fol mei de produksjestream,
dy’t wrâldwiid tusken lannen rint,
se ha gjin weet mear fan de pôle,
bloeiend lykas yn de dream.

Sy miene wol te moatten
as Ikea en as Shell
dy’t wrâldwiid oer de rêgen gean
fan gielen, readen en fan swarten,
lytsen binne net yn tel.

Lit ús net inkeld dreame
fan lytsskalichheid, de boer
dy’t foar de bloei en fûgels giet,
mar lit it wetter wâljend streame,
want de grime rint ús oer.

Hy nimt himsels yn acht,
de swarte hearsker oer it fjild,
beset nei in ferovering;
wat inkeld yn syn lânsdiel jildt,
is ûnbegrinze macht.

It is gjin deadewacht,
al is syn stânplak deadlik keal,
hy is goed op ‘e hichte fan
wat bart sa tusken paad en peal,
hy nimt gjin grins yn acht.

Sa swart as neare nacht,
syn oanfal op ‘e bleate bern,
dy’t noch net witte fan ûntwyk;
it leed is net om oan te sjen,
hy hat se yn de macht.

Wat jout dan noch de skreau
fan heit of mem oan eigen grins:
yn fredesnamme nim de wyk!
It wie de alderleafste winsk
dat hy by harren bleau.