maart 10, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
Sjedêr de skûtsjes racen
yn de Wetterpoartestriid
om efkes noch te tinken
oan Dicky*, ’t wie syn tiid,
de float bleau achter lykas wezen.
Mar liet de konsintraasje
romte foar ek mar ien tins?
De skippers moasten tinke
oer slaggen, ’t wie de winsk
om skerp te silen en mei faasje.
Langwar koe skeaner knipe
as de oaren, mar it skip
tocht langer net oan faasje,
it barde yn in wip,
de tins kaam letter… mar begripe?
* Ta de neitins fan Dicky van der Werf
maart 9, 2017
fan Hans Memling*
Sjoch har rizen, hillich frommes,
boppe alvetûzen fammen út,
’t is Ursula, by einbeslút
ûnteard, fermoarde om har frommens.
’t Houlik mei de prins, in heiden,
koe wol trochgean, earst oer trije jier,
de boat dreau ôf, kaam withoefier,
it waard de skieding fan dy beiden.
Alle fammen wiene rêden,
dus woe Ursula nei Rome ta,
op beafeart, want dat hearde sa,
in reis fan withoefolle trêden.
Alvetûzen waarden tsjûgen
fan de Hear, dy’t harren rêden hie,
se struiden sa it geastlik sie,
ûnkundich wa’t mei swurden sloegen.
Hunnen stieken mei har swurden
yn it fleis, har sie foar fammebloed,
dat riisde ta in reade floed,
te grousum foar in protte wurden.
* Hans Memling (sirka 1435-1494)
Skilderij ‘Sint-Ursula-skryn’