april 14, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
De wyn soe ’t hâlde by in trije,
helle oan nei fjouwer… fiif
en hold de skippers foar de gek,
dy setten foar de start it spul noch stiif,
allinnich Huzum woe de krêft net mije.
De krêft fan Jitze* waard wol minder,
sa koe hy net oan it roer,
in heale skipper wie te gek,
Baint Kramer naam it helmhout fan him oer,
de ‘Heale Moanne’ moast wol sile blinder!
De kop naam Douwe**, mar in flater
smiet him nei de middenmoat,
‘ferrek’ klonk op it achterdek,
‘te gek’ wie ’t kommentaar by ’t Fean oan board,
mar fierder is in skipper net in prater.
‘Doarp Huzum’ koe krêft fiif net hâlde,
’t skip sloech troch in twirre om,
dat leech wie doe it achterdek,
te gek foar mar ien wurd… of wie ’t eins stom?
Gjin swimmer waard dy dei op Grou ferkâlden.
* Jitze Grondsma
** Douwe Visser fan Snits
april 13, 2017
fan Constantin Meunier*
It swarte stof siet yn syn bloed,
dat streame moast foa r ’t deistich brea
foar mem en soan, hy hie gjin frou,
wat komme koe, hy wie noch lang net dea,
dus siet er dêroer net yn noed,
dochs eage heal syn libben grau.
Hy liet him sakje yn de grûn
en klapte rekke, dat de stien
liet los en koe al gau nei boppen ta;
ynienen wie it klappen oer, gjinien
wie nei de grutte klap noch sûn,
it graufjoer woe it libben ha.
It myngas krong troch yn syn bloed,
dat net mear streame koe foar ’t brea
foar mem, dy’t bûgd stie by har soan;
de grize gie har oer de grouwe, nea
wer klonk oer ’t hiem syn golle groet:
‘Oant jûn!’ Se hearde noch dy toan.
* Constantin Meunier (1831-1905)
Byld ‘Graufjoer’