oktober 6, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
It koe sawat net minder
as doe’t de skipper by syn bertestêd
de Iselmar yn saaide;
Meindert* hie de slach net leard,
dat swimme koed er wol ferjitte,
mar hy wie it libben noch net sêd,
dus hysje, blinder.
Mar net troch eigen minsken,
omdat hy hong oan ’t skip fan Earnewâld,
wylst hy om rêding swaaide;
Meindert tocht: It giet ferkeard,
ik kin it libben wol ferjitte,
yn myn bertestêd wurd ik net âld,
neat noch te winskjen.
Dochs soe hy gau wer hingje,
de holle boppe ’t stiel fan ’t eigen skip,
wylst Meinderts soan him aaide.
* Meindert de Groot
oktober 5, 2017
fan Juana Borrero*
Sy hat se dêr noch sitten sjoen,
dy trije op in kiste
yn ’t rike Floarida,
wat sy doe noch net wisten:
de lêste kleuren hie se harren jûn.
Op Kuba wie sy noch in bern,
dêr hearde sy it sjitten
en moast nei Floarida;
de bern liet sy doe sitte
om harren mei begrutsjen oan te sjen.
Sy waard gjin aureoal gewaar,
wol fjouwer bleate fuotten
yn ’t rike Floarida
fan fila’s en fan krotten,
wat rekke inerlik by har in snaar.
Nea hat sy har mear sitten sjoen,
sy rekke yn de kiste
foardat sy tweintich wie;
’t portret is swart ynliste
en fol begrutsjen oan de takomst jûn.
* Juana Borrero (1877-1896)
Skilderij ‘Boefkes’