november 29, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2008
Dêr’t yn Fryslân yn de midden
tusken greiden en de Ie
’t klokkelûd yn herten siedde
langstme nei wêr’t wetter wie,
dêr ha rûze reid en weagen
foar it skûtsje en de skou,
mei de kante toer foar eagen
sylden se nei ’t âlde Grou.
Dêr’t Sint Piter noch de eagen
glide lit oer doarp en mar,
fierder dêr’t De Tynje reaget
alle boatsjes út it far,
glydt de sleep fan skûtsjes neier
nei it fjild fan fûle striid,
touwen los en as in waaier
brûst it fierder wiid en siid.
Dêr’t de fjirtjin mei ambysje
fjochtsje om it earste plak
yn it brûs fan de tradysje,
folget Fryslân rak nei rak,
lykas dizze sneon Sint Piter
skôget ’t hillich striidfjild oer
mei de flagge as syn miter
en as stêf syn brede toer.
november 28, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Zij heeft het wel bekeken,
tussen zee en visbassin
droomt zij van wie haar voeren wil
met woorden die van dieper zin
getuigen dan: ‘Hap toe, mijn liefjes!’
Waarom zou zij niet breken
met haar rol, passiviteit
maakt heel haar lieve leven stil:
‘Kom op en staar niet, malle meid,
de dichter voert je naar de verte!’
Zij ligt languit, een teken
dat zij opgaat in de rol
van Venus die de liefde wil…
zij leest, houdt tot het einde vol
en droomt vannacht van zilvervisjes.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Zilveren liefjes’
Schilderij ‘Een lievelingsdichter’