februari 16, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2012
It hat wer west, de striid is oer,
sintraal stiet hjoed de kampioen,
de Snitser Pan, net te besilen,
Douwe* hold yn ’t each de dûbeltoer,
hat wer de blauwe wimpel wûn
en boppedat Olympysk spile.
Dêrachter lei de middenmoat,
gjin sicht mear op it Snitser grien,
mar wol op ’t mearke op ‘e planke,
trije lieten los de fokkeskoat,
de loetes waarden swier as stien,
allinnich troch ’t Olympysk fanke.
Fier achter lei it lêste skip,
in skym yn de ûneinichheid,
it koe de ein noch krekt besile:
Huzum leit syn skûtsje op ‘e wip,
wat pake Lodewyk ek seit,
syn rol is no foargoed útspile.
* Douwe Visser
februari 15, 2018
fan Rembrandt*
Ik stie derop, noch oan ’t begjin
en hie net folle ûnderfining,
dus keas ik foar it selsportret,
want mei mysels hie ik de measte bining.
Goed tweintich wie ’k en seach de sin
noch lang net yn fan myn ferskining
yn harmony mei ’t inerlik,
ik wie noch jong en libbe op ’e dining.
In skilder dy’t himsels net ken,
jout wer in masker, mar gjin wêzen,
sa woe ’k as jonge keunstner net,
dus út myn eagen is noch neat te lêzen.
Dêr stean ik wer, no oan de ein,
mei ûnderfining troch it libben,
dus keas ik foar it selsportret,
ik ha nei withoefolle sjenres stribbe.
Goed sechtich bin ’k, dêr is ’t mei sein,
lykwols lit ik de eagen sprekke
yn harmony mei ’t inerlik,
foardat, it is sawat safier, dy brekke.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret op jonge leeftyd’
Skilderij ‘Selsportret’