februari 24, 2018
fan Giotto*
My is noch nea in bist ûntstellen,
mar hjoed soe ’t wêze, tocht ik earst:
twa manlju rûnen nei myn fôle,
ik derhinne, want dat earme bist
waard grif net om ’e nocht ophelle.
Ik ha ’t net daliks heech opspile,
mar frege freonlik nei it doel:
har master moast myn fôle brûke,
sa op ’t each wie it in frjemde boel…
hie ik it bist dêrmei ferspile?
De boel wie amper te fertrouwen,
dat ik der hastich achteroan,
wat ik doe seach, ’t koe amper mâler:
stapte dêr myn fôle as in troan?
Dêrop gjin foarst mei gouden mouwen.
Gewoan in man, as kening eare,
in foarst dy’t op myn fôle siet,
dy eare koe ik ek wol brûke,
’t fielde as iksels oer strjitte ried…
en ’t folk mar oer ús yntocht beare.
* Giotto (1266/1267-1337)
Skilderij ‘Yntocht yn Jeruzalem’
februari 23, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2013
De iere moarn joech tonger oan,
in bolderlûd, in smoarge loft,
mar op it wetter lei de hope
fan it tsjerkeskip, in oare toan…
it starten duorre noch in skoft.
It wie safier, de startboat lei,
de boei waard yn it wetter ploft,
omheech en der wer yn, in oere
lang, in kapmiuw wiisde sels de wei,
it starten duorre dus in skoft.
’t Gie oan, de sinne liet him sjen,
briek lûdleas troch de wolkeloft
en friet de lêste wyn, gjin hope
mear op striid, de kapmiiuw rôp as fan:
‘Jou my noch mar in langer skoft.’
