juli 17, 2018
van Ivan Georgievitsj Drozdov*
De natie was in goede staat
met uitgestrekte wouden,
schenkers van het harde hout,
geveld, bewerkt, vervoerd door handen
die blindelings de staat vertrouwden.
Zij hadden bij de arbeid baat
vanwege lege magen
thuis, die vroegen als vanouds
om stof die voor het werk kon branden,
maar niet het hout, dat lag in lagen.
Het hout was op de juiste maat
gebracht, zoals de mensen;
met het ideaal vertrouwd,
verbond elk zich met hart en handen…
de staat kon zich niets beters wensen.
* Ivan Georgievitsj Drozdov (1880-1939)
Schilderij ‘De haven van Leningrad’
juli 16, 2018
De hoanne kraaide al betiid,
hoewol’t de klokken lang al swijden,
omdat fierwei ’t measte folk
de romte foar de preekstoel mijde.
’t Wie sûnde foar it hege dak
dat net mear foar de minsken tsjinne,
dêrom wennet der no folk
mei wijde romte om har hinne.
De himel seach genedich del,
mar wolken flokten rûch mei wetter,
dat it dak net keare koe,
de duvel spile doe foar ketter…
… dy’t skieding bringt yn dizze tiid,
dus kraaide lûd de âlde hoanne,
dy’t gjin lijen hawwe woe,
want elk drinkt út deselde boarne.
Doe tilde heech de sterke earm
twa ingels boppe tûzen pannen,
dy’t bestrieden satans skea
op heech nivo mei wijde hannen.
