november 22, 2024
fan ûnbekend*
Shiretoko, in skiereilân
mei de namme dy’t fertelt
dat dit de ein is fan de wrâld,
it paad rint slingerjend dêrhinne
om genietsjend mei te rinnen.
Want gean mei elkoar, belibje
net allinnich wat de ein
fertelt oer dizze stille wrâld
fan bergen, bosken en ek bearen,
mei elkoar kinst dizze keare.
Bearen kinne net fertelle
wat de ein is fan de wrâld,
elk iensum plak neamt men de ein…
om te genietsjen rap dêrhinne,
om’t net oeral bearen binne.
* Foto ‘Shiretoko yn Japan’
november 19, 2024
van Edward Burne-Jones*
Kon hij wel weten dat zij sliepen
in het dichte doornenwoud?
Hij had geen kennis van vervlogen tijd,
alleen van hier… en nu is aangebroken
zijn moment aan haar gewijd.
Kon hij wel voelen dat zij sliep en
al een eeuw geslapen had?
Het laatste was voor hem vervlogen tijd,
waarmee hij uit ervaring had gebroken,
wat voortvarend voor hem pleit.
Hij voelde aan de doornenstruiken
dat zij wisten van de slaap,
ze lieten hun geweten spreken door
te kruipen waar ze konden komen,
daarna volgde hij hun spoor.
Zo kon hij torenhoog bereiken,
vliegensvlug ook, haar die sliep
en droomde van de tijd van heden, die
meteen verscheen voor beiden, samen
met de toekomst zijn het drie.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘De prins in het woud van doornenstruiken’