november 19, 2024
van Edward Burne-Jones*
Kon hij wel weten dat zij sliepen
in het dichte doornenwoud?
Hij had geen kennis van vervlogen tijd,
alleen van hier… en nu is aangebroken
zijn moment aan haar gewijd.
Kon hij wel voelen dat zij sliep en
al een eeuw geslapen had?
Het laatste was voor hem vervlogen tijd,
waarmee hij uit ervaring had gebroken,
wat voortvarend voor hem pleit.
Hij voelde aan de doornenstruiken
dat zij wisten van de slaap,
ze lieten hun geweten spreken door
te kruipen waar ze konden komen,
daarna volgde hij hun spoor.
Zo kon hij torenhoog bereiken,
vliegensvlug ook, haar die sliep
en droomde van de tijd van heden, die
meteen verscheen voor beiden, samen
met de toekomst zijn het drie.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘De prins in het woud van doornenstruiken’
november 17, 2024
fan ûnbekend*
It wie in rike risping
foar ekstreme boeren oan
de rjochterkant fan Nederlân,
in skamteleas fertoan.
Ien moast de skeaven bine
fan de stâlen wyld fan wat
de rjochterkant graach hawwe woe,
dat treurich waard syn lot.
Der wiene fjouwer rassen,
amper passend yn ien skeaf,
lykas de biner hawwe woe,
rasisme wurdt nea leaf.
Ien woe har net mear bine
litte, bleau allinnich op
it fjild… lang libje Nederlân
want Schoof wit fan gjin stop.
Yllustraasje ‘Skeaf’