november 8, 2025
fan ûnbekend*
Wêr’t Gods tsjinner al net kaam
mei ’t lofliet op ’e lippen,
bouwend oan in lyts gebou
dêr’t hy yn preekje koe,
syn wurden waarden drippen
yn drûge sielen op it eilân
Gaztelugatxe.
Fan de tsiende iuw al ôf
ha sy it lofliet songen
op it alderheechste punt,
dat lei yn ’t sicht fan lju
dy’t kristenen ferkrongen:
de muorren brieken ôf op ’t eilân
Gaztelugatxe.
Troch de iuwen hinne waard
wer opboud wat fernield wie;
wa ’t it alderheechste punt
berikte, die de winsk
dat Gods folk net ferdield wie:
de muorren bleauwen stean op ’t eilân
Gaztelugatxe.
* Foto ‘Gaztelugatxe’ yn Baskenlân, Spanje’
november 4, 2025
De moarntiid ljochtet inkeld read,
mar dêrmei is net alles sein,
it liket sprekend op in himelbrân,
foarsein wurdt folop rein.
Sa troch de dei jout soks noch neat,
mar dêrmei seit men net genôch,
it ljochtet yn de fierte troch in slang,
de wolken lykje lôch.
De slang foarseit in hege steat
dy’t útrint op in sterke macht,
let yn de middei set de himel ticht,
foarboade fan de nacht.
De macht jout oan wat komme sil,
al floeit der út ’e moarntiid bloed
de hiele jûn troch oant yn neare nacht…
de rein spielt fuort de moed.