september 10, 2025
fan Francisco de Goya*
Sy wie noch jong, har rêch wie rjocht
om oeral sjen te litten
dat har stal der wêze mocht.
Sy wie al âld, har rêch wie krom
fan wat de jierren brochten,
mar wat joech in oar dêrom?
Har stôk wie rjocht, sy folge ’t spoar
fan har bedoarne dochter,
dy’t oan mem joech gjin gehoar.
Sy koe net mear, wie dea-oanein
en stoar, wie gau fergetten,
oer har mem waard neat mear sein.
It wie har mem, de stôk bleau oer
om oan har nei te litten,
’t wie har lot ek op ’en doer.
* Francisco de Goya (1746-1828)
Yllustraasje ‘Mei God har ferjaan, it wie har mem’
Print 16 út ’e searje ‘Los Caprichos’
september 4, 2025
Ien blom kin wol fertelle
dat er mei de sinne draait
om folop strielen op te heinen,
strieljend jout er ’t ljocht werom,
dat is de sinneblom.
De Oekraynske fjilden
tilden op fan glânzjend giel
om oer de frede te fertellen…
wannear komt dy tiid werom
yn plak fan bom nei bom?
Ien bom kin wol berikke
dat er grinzen fier ferleit
om sa it Kremlin fûl te reitsjen…
nea komt dy tiran werom,
syn ein is sûnder rom.
Lit dan de sinneblommen
op de Oekraynske grûn
har draaie nei de sinnestrielen,
lûd jûchheit de giele blom:
‘De frede is werom.’