augustus 21, 2025
fan Jacob Backer*
De mûtse stie hm bêst,
sa liet de skilder witte,
Poalske jonges droegen sa’n baret,
de fear kaam fan in fûgel
dy’t fier en heger fleane koe
as tomke, mosk of protter,
mar sels moast hy stilsitte.
Noch nea hie hy dêr west,
mar hy koe mei de eagen
iepen folle fierder sjen as nei
it plak fan dizze skilder
dy’t him lang sitte litte soe,
hy seach de jonges boartsjen,
syn eigen bylden fleagen.
De skilder hie syn bêst
dien, liet er letter witte,
want hysels stie Poalsk op it portret…
ferjit dêrom it sitten.
* Jacob Backer (1608/1609-1651)
Skilderij ‘Jonge mei baret’
augustus 17, 2025
De reiden ha de slach ferlern,
de weachslach friet de woartels los
en fierder ek de fêste grûn,
sadat it paad bedrige waard
dat nei de takomst rûn.
It wrâldfolk rekke yn panyk
en sloech it paad yn nei de berch
om frij te wêzen fan it lot
dat driigjend ûnder harren lei,
it skûlplak wie de grot.
De ierde skodde fan ’t klimaat
dat hearske ûnder ’t bange folk;
der kamen tal fan rotsen del,
dy’t bolderen fan pak ús fêst,
jou jim der net bydel.
Elk naam in rotsblok op ’e rêch
en sjoude dat nei ’t iepen plak,
dat slach nei slach bedrige waard,
de reiden rûsden foar it folk
dat hearske oer ’t klimaat.