Wat seit it glimmend moarmer
mei de plattegrûn fan ’t hôf:
de kâlde kelders, waarmer
wat de perken, ’t bernehôf
sa lyts as waarden noarmen
foar it libben struid yn ’t stof.

It seit wat fan de oarder,
oplein nei de lêste rôf
fan ’t libben, dat de ikker
fan de dea gjin rúzjestof
opwaaie lit, mar foar de
moarmerplaat bin ik no dôf.

Want hjoed leit hjir de ierde
fan twa grêven nêst it paad:
’t ferware fan de âldste
broer, it farske fan syn maat
yn ’t libben, dat har fierde
suver tagelyk yn ’t skaad.

It skaad fan djippe grêven
kriget net it lêste wurd:
de deade brune stêven
fan de âldste plúzje bot
en wylst de jongste leit dêr,
sweve siedsjes swijend fuort.