En by de toer de farske grûn,
in teken fan it lange lizzen
fan wa’t, sa koart noch mar ferstoarn,
my noch it twadde hat te sizzen:
’t foarlân sûnder fier fertoan.

Doe klonk it wurd oer Mozes’ dea
nei’t hy it rynske foarlân skôge
foar eigen folk, dêr’t hy as lieder nea
de fuotstap sette soe, foltôge
wol syn libben, mar syn lea…

Syn lichem hat gjinien wer fûn,
want lieders ha gjin rêstplak nedich,
sy libje troch en yn de jûn
berinne se it lân fan frede,
út ‘e fierte fisioen.

Sa rûn ik mei nei bûten ta
en seach twa jonges wat oan ’t skoppen,
in byld dat flitsend oanjoech wa’t
mei ’t fiere koppen en it stopjen
’t libben as har foarlân ha.