Vincent van Gogh

Gjinien wit krekt wat der noch komme sil,
as stoarmen beare, wurdt de minske stil,
syn hertslach jaget by in ierdske skok,
de rampen reitsje oan syn rêst en lok.

Wat seit him dan noch wittenskip of keunst,
hy keart syn ear nei ’t wurd fan de profeet:
Sacharja, sis ús wurdt it flok of geunst,
jout God de minske oer oan noed en need?

Wit dat God komt, de fuotten op ‘e grûn,
dy’t spjalte wat earst noch syn fruchten joech,
sa wurdt it folk in lege flechtwei jûn
de hichte yn, fan skrik de mûle droech.

Mar streame sil it wetter nei de see,
nei east en west fynt it syn fêste wei,
drink dan it heil en wês foar ’t Godsryk ree,
gjin nacht sil driigje, it bliuwt altyd dei.

De wiksel bleau, de dei loek nei de nacht,
dus kearde ’t folk it ear nei de profeet:
Sis, Jezus, nimt God wol syn wurd yn acht
of jout Hy ’t minskdom oer oan noed en need?

Wit fan de frjemde dingen oan de loft,
it stjerreleger rekket yn oerstjoer,
bestjer it net by kwea en wrâldsk geroft,
it needwaar beart, mar driuwt op ’t lêst wol oer.

De stjerren skynden alle nachten troch,
dat wurk en sliep bleau ’t ritme fan it folk,
de fraach waard: Komt dy lange dei der noch?
It daget, want de Soan komt op in wolk.

Gjinien wit krekt wat der noch komme sil,
as stoarmen beare, wurdt de minske stil,
syn hert springt op wannear’t de himel skokt
en Jezus komt, in altyd duorjend lok.

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan frjemd en bekend