Zij zijn dus hoog gezeten
met een wijde blik
op de volgende oase,
niemand maakt zich dik,
want Allah laat het weten.

Zij weten het te vinden;
waar ze moeten zijn,
zal geen sterveling verbazen,
maar zij leven… rein
als Allah zijn beminden.

Wie houdt niet van een halte
voor het samenzijn,
het allerliefst in een oase;
Allah kent de pijn,
te zien aan de gestalten.

Zie hoe zij dit beleven;
’t is maar voor een uur
dat elk een stofwolk uit kan blazen,
na de rust en duur
zal Allah leven geven.

* Gustave Simoni (1846-1926)
Schilderij ‘De halte van de karavaan’