Hoewol’t de trie der net mear is,
stiet hy wol yn ferbining
mei greide, Grienedyk en mar,
is fan syn eigen libben wis
fanwege grutte ûnderfining.

De greide kin ‘k net folle mei,
in flakte om te sprinten,
de hazzen nimme dy foar kar
as eigen griene brede wei
mei withoefolle fan har printen.

De Grienedyk krij ik yn ’t sicht,
yn ’t griis in frjemde namme,
foar hazzen is ’t in lange wei,
ferbline, dan de eagen ticht,
read flokt mei griengriis ûnbeskamme.

Jou my dan mar de Snitser mar,
foar Sneek in frjemde namme?
Ik dûk nei fisk, in foarn of blei…
bin ik mei nammen yn de war?
De hazze leit dêr dea, ferjamme!