Ik ha it sjoen, de grauwe loften
boppe Drinte, op ‘e grûn
de smelle stripen grien
en rûn it nei de jûn,
dan wie ‘k mei har begien:
de nacht joech gjin belofte.

Ik ha my bûgd by ’t binnenkommen,
rikte heger as de doar
en rûn mei ’t strie yn ’t hier
nei foaren op ’t gehoar:
it lûd fan mins en dier
ha ‘k flokkend dêr fernommen.

Ik sjoch de fleur hjir alle dagen
fan Montmartres túnkompleks,
de wjukken yn de draai
en sa’t ien juster sei:
Parys by nacht mei seks,
belofte sûnder fragen.

* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘Skuorren yn Hoogeveen’
Skilderij ‘Gesicht op Montmartre’