De heuvels lizze ûnder seil
dat oaljegrûn gjin each mear lûkt
of noas dy’t snuvend rûkt, ferslaafd
oan autodynamyk, it heil
dat elke globalist beskaaft,
mar sjoch, wat bart as oaljegrûn
op heapen komt nêst wetterlân,
dêr’t libben ark syn iten fynt
en ’t as fergees parkearplak brûkt,
dan rekket men yn driuwsân.

En as de heuvels reitsje plat,
it driuwsân wurdt ta fêste grûn,
de basis sûnder bult of gat
foar asfalt dat mei streek en fak
feroaret yn in plak foar wat
de autoglobalist beslist
him winsket, dan ferfalt it plak
dêr’t libben ark beskutting fûn
en nettsjinsteande men it wist,
feroaret lân yn driuwsân.