Gjinien sit achter de geraniums
om ta te sjen op ’t sûpend folk,
dat fan de folte oant de leechte stoeit
en ek oarsom, de blaas as tolk,
it is op ’t lêst de dyk dy’t bloeit.

Gjin minske is dy moarntiid op it dek,
hoewol’t de sinne lang al skroeit,
ek op ‘e tinte dy’t derboppe sweeft,
it is ’t mystearje dat hjoed boeit,
syn triedden om de fleskes weeft.

En sjoch, dêr steane tolve kreas rjochtop,
wylst oeral folk te dreamen leit
oer folle fleskes yn in lange nacht;
wannear’t de ploech yn bier wer baait,
stean alle lege noch op wacht.