It is de oergong dy’t it docht,
want hjoed riist op út juster
mei in fiere kym of berchgebiet,
it is mar hoest de dei besjochst:
yn ’t ljocht of trochgeand tsjuster.

Myn paad rûn by de beamwâl lâns,
ien koe de walen rikke
fan de heilbui mei syn roffelliet,
ik seach it ljocht, bleau yn balâns,
de moarntiid woe it skikke.

Dochs kaam it nuver op my oer
doe’t walen bergen rekken,
’t wie in oergong as in brutsen tried,
ik seach gjin kym, gjin tsjerketoer,
de moarntiid stie op brekken.

Myn paad seach op ‘e beammen út
mei tûzen krieën yn de krunen
as model foar wa’t oer bergen giet;
de moarntiid naam noch gjin beslút,
woe earst noch efkes strune.