Syn grutte fijân hat him fongen,
brûkt syn fûgelnamme, falkenier,
ta sljochte slaaf is hy ferwurden,
fljocht net mear as eachweid fier,
syn fretten is mei oermacht mongen.

Dêr sit er finzen oan in koarde,
klamt de klauwen om keunstmjittich hout,
ta rôfmodel fan minsken wurden,
’t fangen is him tabetroud
allinnich yn de neiste oarde.

Sjedêr syn maat yn rôversrêsting,
wylst de wjukken droegje yn de wyn,
wit hy gjin rie mei swarte wurden,
dat hy dûkt der gau wer yn,
want frijheid is syn sterke fêsting.