It is sawat safier,
al foar de tsiende kear:
de rûnte yn it wetter
leit foar it ritueel al klear,
de delgong stjerrend wier.

De poel fan it ferdjêr
lit grien it libben sjen,
as spegel kin ’t net better,
mar dêrûnder giet ferlern
wat rikte nei de stjer.

It is al jierren lyn,
lûd kreunend kaam er del
as waard er sjoen as ketter
dy’t ferdronk, foar him in hel,
sa stadich sonk er yn.

Hy hinget mei de krún
sawat al yn it wiet,
it wurdt net folle letter
of dêr klinkt it riteliet
en kleuret grien al brún.