Yn ’t alderdjipste lijen
wie mar ien dy’t útkomst seach:
in widdo mei de namme Judit,
sy hold op God en stêd it each
en soe it stedsbestjoer net mije:

Jim ha gjin rjocht dien oan de Iene,
want Him twinge litte, docht Hy net,
hoe kinne jim dat útstel miene:
fiif dagen wachtsje as wie dat in wet,
mar wit, gjin straf komt fan de Iene,
want wêr is in ôfgod yn ús stêd?
God hifket oft wy it wol miene
dat Hy op syn tiid ús rêdt.
Lit ús de rêding sa ferwachtsje
dat Hy omsjocht nei ús bern,
de fijân sil gjinien ôfslachtsje,
de timpel giet dan net ferlern.

It stedsbestjoer liet witte,
’t wie wol wiis wat Judit sein
hie, mar it folk koe noch net drinke;
de fraach wie: bid hjoed noch om rein
om wetter troch de kiel te jitten.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Judit’