De fjilden binne weagjend wyt,
mar lit it warber hânwurk thús,
want rispje is gjin opsje,
earst moat wol syn skientme kwyt,
dan dûnset op ‘e wyn it plús.

De stâle draacht as lea de kop
dy’t heech stekt mei it each op wyn,
want weagje is in opsje,
foar wa’t loslit, wurdt it top
of flop, wol mei de gong deryn.

De geast waait wêr’t er hinne wol,
mar toevet by it wite fjild,
want ienheid is de opsje,
earst fan groei en skientme fol
foardat de wyn it plús optilt.