It barde yn Havanna’s haven
doe’t ik naam in frisse dûk,
in oere frij fan wurk en broek
om ’t wetter troch te draven,
sa’t se rôpen: as in spoek.

Ik krige net genôch fan ’t swimmen,
seach de skimer fan de dei
sa’t ik dêr op ‘e side lei
begûn der wat te glimmen,
’t wie de finflits fan in haai.

Ik koe net oars as roppe, raze,
rekke op ‘e rêch, panyk
fansels, gjin spier woe mear omlyk,
ik hearde ’t ûndier blazen,
seach de wrâld ferdraaid en bryk.

Doe klonk ynienen wyld it klotsen,
oeral lûden yn it rûn;
it tou, de tosken, de harpoen,
it fielde as in botsing,
mar it ûndier wie ferdwûn.

Ik sjoch mysels foar ’t earst dêr lizzen,
alle spieren yn ferskrikking spand;
ferhaal en doek, deselde kant,
dat woe ik Copley noch wol sizze.

* John Singleton Copley (1738-1815) hat Brook Watson
(doe’t dy fjirtjin jier wie) nei de realiteit skildere,
mar wol yn de trant fan de romantyske groepsskilderijen
(sjoch ek ‘It flot fan Medusa’ fan Théodore Géricault).