Se kamen yn in sleep de Pikmar op,
de tolve mei de hege mêsten,
SWH en W op kop,
de Heale Moanne as de lêste.

Sa’n rige by de start fan elk syn plak
wie yn it striidferrin gjin fêste,
want al yn it twadde rak
kaam brûzjend troch Wâldsein as bêste.

De twirren jagen oer de Wide Ie,
dat mêsten bûgden, giken kreaken,
skoaten skeaten, dochs noch gie
Wâldsein op kop as lûkend beaken.

’t Magnetysk fjild waard sterker oan de ein
doe’t Grou de Tynje yn lavearre,
skerper sylde as Wâldsein,
op eigen wetter triomfearre.