Geniaal monumint

Mei freonen fleach er yn formaasje
mei de krekte ôfstân fan elkoar
op oantrún fan de genen,
har ynwindich ynstrumint,
sa wiene sy it wend.

Se fleagen mei deselde faasje,
snetteren yn koar, ek lykas oars,
dêr koe it net oan lizze,
hoe’t it kaam, waard nea bekend,
it gie sa’t it soms rint.

Men gie earst út fan de sensaasje
fan in puber mei syn gekke kop,
mar doe’t se him dêr lizzen
seagen, wie ’t in flinke fint,
in deade waard bemind.

Sa rekke hy yn hege graasje,
heger noch as hy yn ’t libben fleach,
wat lei him oan syn genen,
it perfekte ynstrumint,
dêrom syn monumint.