De bekers sille skomje,
de kielen wurde smard,
de hûndert húskes hjitte wolkom
wat troch it lichem is fertard.

Mar nei de Roekoepôle
gie alles mei it skip,
in houten flier om op te dûnsjen,
de fleur deryn, derút de drip.

It swit koe net ferwurkje
wat yn it lichem kaam,
de slurf hong spuitsjend tusken reiden,
mei lege blaas wer nei de faam.

De rige hoecht net fierder,
de ponten farre ’t oer,
it feest sil takom wike heve
en hûndert húskes nimme ’t oer.