Ik fûn it op it smelle paad,
tichtby it hôf dêr’t deaden rêste:
in hynder, lizzend yn it skaad
fan dit is grif it alderlêste.

It hynder wie har ideaal
dat sy beried yn al har dreamen;
sy sprong dermei op lytse skaal,
mar waard doe krekt dat hynder earmer.

It wie har kaai nei dreamelân,
de twadde wie foar ’t hynstedeiboek;
de earste miste se, har hân
betaaste triljend beurs en bûsdoek.

It slot giet iepen mei de kaai
fan ’t deiboek: hynders dy’t har treaste;
ik nim har deade hynder mei,
dat lei by ’t hôf fan tûzen geasten.