Se pûste út, yn harmony
nei oparbeidzjen troch de dei,
de iene naam de oare mei,
se hymje nei, no tagelyk.

De treinploech hat de mûle fol
fan spoarend dik tefreden praat
oer harren dinderjende maat
dy’t fluitsjend yn de wolken is.

De masinist, mei koalen gol,
is dik fan smoargens troch syn maat,
fan him hat hy no ek wer baat:
it wetter is sa lij as pis.

It hat wer west, mar it komt wer,
dan wurdt de nostalgy in wolk
fan smoargens foar it Snitser folk,
want alle dagen is hy stjer.