Tiidsferrin

It hat syn tiid net hân,
al is ien laad derút,
it hat in stânplak krigen
tusken ’t grien, der efkes út.

It freget om in hân
dy’t skriuwt oer it ferrin
fan tiid, in hiele rige
dagen, wat dan bliuwt, hat sin.

Sjedêr, it hold al stân,
der kaam sels by in fyts,
de skriuwer sil net lige
oer wa grut is en wa lyts.

Wa’t lyts is, hat tabak
fan wat yn ’t pûdsje siet,
hy lit him net bedrige
troch wat faak yn reek opgiet.

Wannear it ûnderdak
is, wit de grutte net,
it tiidsferrin sil ’t leare,
grutten ha har eigen wet.