De loften litte, swier fan rein,
mei grauwe streken witte:
it komt deroan en oan de ein
sil grien en blau sa switte
dat alles rikket fan de rook,
dy’t opkomt út ‘e nije skepping
fan ’t skjinne gea, nei tichte smook
fan disel en benzine.

Dan rin ik snuvend troch it gea
en swaaiend as in bline
sa tusken swietrook fan it hea
en fisklucht fan it wetter,
fyn ik it paad yn ’t paradys:
ik rûk de blommen iepengean
en bjirken rûke better
dy’t tichterby it wetter stean.

Sa sweef ik dreamend troch it hôf
as Adam hjir op ierde,
de eagen blyn, de earen dôf,
de rook sil my wol liede,
mar oant safier, it rûkt ferkeard,
myn skoech glydt út en by de sleat,
fan ’t fize feien dwyl en wee,
rûk ik de kofje fan DE.