Diogenes

fan John William Waterhouse*
fan Lovis Corinth**

In foarbyld fan ienfâldich libben,
frij fan langstme en ferlet,
dat wie Diogenes,
hy hie gjin hûs, iet mar in bytsje,
troch it fel seach men syn ribben.

As wenning brûkte hy in tûne,
lytser koe it foar him net;
it wie Diogenes
te dwaan syn tinken sjen te litten:
strjitten binne foar de hûnen.

Hy koe gjin echte minsken fine
mei syn lampeljocht oerdei;
lykas Diogenes
it die, soe ’t folk him folgje moatte,
mar gjin minske woe him bine.

Foarst Alexander liet er rinne,
mar in stap op ljochtskyndei…
‘Foar jo, Diogenes,
it rynske oanbod wat te winskjen.’
‘Jo benimme my de sinne.’

In rûne tonne yn de sinne,
’t libben wie sa dûbel rûn,
Diogenes as hûn
woe ’t folk syn sljochte wiisheid leare,
bleau as tûnemaat allinne.

* John William Waterhouse (1849-1917)
Skilderij ‘Diogenes’

** Lovis Corinth (1858-1925)
Skilderij ‘Diogenes mei de lampe’