Dûbel jaan

fan Felix Cogen*

Se stie dertusken, foar it earst,
mei ’t jonkje yn de earmen,
it famke by de rjochterfoet,
it lêste wat se wollen hie.

De see naam ’t lichem, net de geast,
dy’t noch de bern beskerme,
wat joech har alle dagen moed
om troch te gean lykas it wie.

It wie wol oars, dat wist sy wol,
mar foar de bern itselde
troch wat har geastkrêft dûbel joech:
syn stim klonk yn har berneliet.

Se hat it helle, hjoed wer fol
fan him dy’t fisken telde;
har jonkje is fan ’t wachtsjen slûch,
har famke waard fan ’t hingjen wiet.

* Felix Cogen (1838-1907)
Skilderij ‘It útdielen fan bôle oan
de widdo’s en wezen fan Katwyk’