Enéas rint wer

fan Anthony van Dyck*

Al acht jier hie ’k net bûten west,
foar my gjin waarmte fan de sinne,
nacht en dei lei ik op bêd,
ik koe alhiel net rinne.

Myn namme hat wol bûten west,
klonk troch in oar, grif út begrutsjen;
om’t iksels noch binnen wie,
die hy foar my in wurdsje.

Wylst ik mismoedich dêr sa lei,
seach ’k immen op myn bêd ôf kommen;
Petrus, sa’t syn namme wie,
hat myn bestean ferromme.

Ik koe wer stean, nei bûten gean
en oeren rinne, wylst de sinne
strieljend oan de himel stie,
sa fielde ’t ek fan binnen.

* Anthony van Dyck (1599-1641)
Skilderij ‘Petrus’