Bûgje foar it wûnder

It gûnze net mear om my hinne
as ik tusken griene greiden rûn,
dêr’t kleur noch fleur oan te belibjen wie,
it fee friet him de pânse rûn
en hoegde skitend net te stinnen.

It fee koe ’t gûnzjend folk wol misse,
swypke folle minder mei de sturt,
mar blom en fûgel wisten har gjin rie
en bleauwen nei in pear jier fuort,
de kij ha foar mear jarre pisse.

Ik rûn mar troch en hearde gûnzjen,
snúfde swietrook fan mear blommen op
as yn de greiden te belibjen wie,
ik hold by ’t wite wûnder stop
en fielde ’t hert ynienen bûnzjen.

Dêr siet ien op in blom te sûgjen,
lade huning yn, naam stomoal mei,
lykas syn warber folk foarhinne die,
ik skôge dêr mei ynmoed nei,
en moast wol foar dy iene bûgje.