Wize op iis

It hinget tusken nacht en moarntiid,
swart en keal, it hat gjin doel
om no al bûtendoar te roppen
dat it hjoed grif heve sil,
in skyltsje mar leit op ’e poel.

De fallen beam stekt út de earmen
as yn wanhoop boppe ’t iis;
men wit de seine komt fan boppen,
mar as ’t moarn al heve sil?
De moarntiid streket no noch griis.

Ynienen sjit de sinne strielen
nei de beammen op ’e wâl,
dy’t gloeiend wize út ’e toppen
wei nei ’t iis, in sterke wil
glydt oer de skyl, neat is te mâl.