Swier fan wetter

fan ûnbekend*

De tredde kear doarst ik it oan
om sûnder klop deryn te gean,
’t wie by in Fariseeër,
ik rûn derút troch kwaal en klean,
foel by it selskip út ’e toan.

Myn lichem hold it wetter fêst,
dat rinne koe ik amper mear,
wol nei de Fariseeër,
dêr wie, sa seine se, de Hear,
dy’t siken fan har kwaal genêst.

Dêr stie ik mei myn wettersucht
op sabbat, dat dan witst it wol,
mar ek de Fariseeër?
De itenstafel stie dêr fol,
wa joech doe oan syn hertsear lucht?

Ik fielde ’t klopjen fan myn hert
en ek de Hear syn hân op ’t hier,
mar net oerstallich wetter,
it rinnen foel my net mear swier,
de Fariseeër hearde ’k net.

* Ofbylding út Missale Romanum – 048