januari 16, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
De zitplaats is van glimmend marmer,
maar is voor het zitten nogal hard
en hangen is al niet veel beter,
toch neemt elk zijn welverdiende part.
Wie minder neemt, wordt al vlug armer,
staat voor iedereen altijd te kijk,
de smalle stegen zijn veel heter
dan de brede bank voor wie is rijk.
Laat blikken nu gerust maar zwerven
zonder dat de een de ander ziet,
voor ieder kan het niet veel minder
dan de hemel in een ver verschiet.
Wie niet zichzelf ziet, zal bederven
’t glimmend marmer van zijn eigenheid…
zorg dat de ander heeft geen hinder
van de rug die voor het mijden pleit.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Onder een blauwe Ionische hemel’
januari 15, 2018
De dyk rint deun by ’t spultsje lâns,
de streken, wyt as de kezinen,
wize nei de grize bocht,
it moas fertelt fan in âld muorre,
sy koe de rêst hjir fine.
De jierren troch wie ’t yn balâns,
want alles kaam troch har yn streken;
wylst se faakris oan him tocht,
dy’t streke op it doek mei ferve,
wie dit foar har it teken…
… dat sy rjochtop bleau yn ’t bestean
sa’t hy rjocht die oan syn ambysje;
’t fee fersoarge sy mei nocht,
rûn tusken ’t bûthús en de skuorre,
koe alles lang noch hysje.
De skonken rekken justjes skean,
’t fabryk kaam net mear om har molke,
’t eigen paad hat sy doe socht:
mei rjochte rêch kezinen ferve
en ’t bûthús bleau befolke.
Har folk kaam foar de frou oerein
en seach mei niget har wer kommen
mei de rêch wat yn in bocht;
har ein kaam tusken eigen bisten,
foargoed is ’t lûd ferstomme.