januari 20, 2018
fan Lucas Cranach de Jongere*
De grip fernim ik noch,
de iene hold myn earm stiif fêst,
de oare skriftgelearde treau
my nei de timpel ta,
ik fielde oan, dit is net bêst,
mar wêrom moasten se my ha?
Ik wit no dat er Jezus hjit
dy’t my it libben rêden hat,
omdat er oan myn kant stean bleau;
sy woene fan him ha
in útspraak oer myn libbenslot,
it gie dan op ’e deastraf ta.
Troch troubrek bin ik skuldich, mar
wa smyt dan mei de earste stien,
woe Jezus witte, want wa docht
yn ’t libben neat ferkeard?
Fan al dy hearen smiet gjinien,
guon hollen waarden read.
Dêr stie ik dan, fernaam de grip
fan skamte as in minne frou
dy’t slingerjend troch ’t libben gie,
net nei de takomst sjocht;
fan hjoed ôf hâld ik fêst oan trou,
sa’t Jezus dat by my ek die.
* Lucas Cranach de Jongere (1515-1586)
Skilderij ‘Jezus en de oerhuorrige frou’
januari 19, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2011
It wie ien grize widens,
boppe loft, dêrûnder mar,
in blakte sûnder ein
mei út en troch in spatsje rein,
gjinien wist wat is wiis,
it wie in griis, goed yn de war.
Der hong in wite flagge
op ‘e boat fan no de start,
it wie it útstelsein
fan nimmen wit no noch de ein,
elk rekke yn de tiis,
in perspektyf djip yn it swart.
In skot en ’t soe dan heve,
alle seinen wiene grien,
gjin skipper seach de ein,
mar dêrmei wie net alles sein:
grien skode oer it griis,
dochs glied it brún* nei nûmer ien.
Ien waard it grien foar eagen,
wist net mear fan no en niis
en dreamde djip fan wyn en weagen.
* Drachten