november 10, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Om trije oere wie hy wekker,
want it mealde Piter* troch de kop:
hoe wurd ik fan ’e middei kampioen?
It meallen hold dy nacht net op,
it siet him lang net lekker.
De Snitser Pan wie net te kearen,
brûsde op en naam op ’t lêst de kop…
hie Douwe** foar de finish dan al wûn?
Sa rûnen de emoasjes op,
de einstreek soe it leare.
It waard in wrotten út ’e naden
op It Fean, op nei it twadde plak,
genôch foar ’t alderheechste: kampioen!
Se giene laitsjend út it dak,
de spanning waard ûntladen.
De skipperssoan briek út yn triennen…
as emoasjes fleane nei de top,
wa soe it sâlte wetter keare kinne?
* Piter Brouwer
** Douwe Visser
november 9, 2017
fan Marc Chagall*
It wite ljocht strykt oer it doarp
en skampt it giel fan de lantearne,
wylst de staasje stekt skerp ôf,
de stap deryn, de oaren steane.
Sy ljochtet strieljend as de breid
en wol har al mei him ferbine,
wylst syn swart hâldt justjes ôf,
syn stal rint op mei it ferline.
De tiid stiet stil op dizze dei
by wat hy strykt út syn fioele,
sa ferbynt hy man en frou,
sy moat der sûnder lûd om gûle.
It feest rint fleurich nei de ein
en ’t wite ljocht glydt nei de stjerren,
mar wat folget, komt al gau,
dat lûd wol hy it leafst net hearre.
Mar foar de helte is hy heit,
hy sil har dêr noch faak op wize,
want sy is en bliuwt as frou
de mem, dat moat men net fertize.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘De brulloft’
Skilderij ‘It pear’