april 8, 2017
fan Jan Luyken*
Wy hiene nachts net folle fongen,
heit woe ha, it lei oan ’t net,
it hie syn bêste tiid wol hân,
dus waarden wy oan ’t boetsjen set,
Jehannes woe it leafst nei ’t strân.
Net dat wy konkurrinten wiene,
want de mar tilt op fan fisk,
by Petrus siet it net wer fol,
as fisker wie ús takomst wis,
dochs krigen wy in oare rol.
Jehannes hie it earst wat murken
mei it iene each op ’t strân,
dêr’t ien by ús kollega’s stie,
sa dreau ús takomst nei it lân,
ja, Petrus wie al út ’e rie.
Myn broerke seach it al gau sitten,
hie mei Jezus wol in klik,
it lei him grif oan ’t minskenet,
want fiskers bleauwen wy, mar ik
bin earst noch nei de boat ta set.
* Jan Luyken (1649-1712)
Print ‘Jezus, folge troch Petrus en Andréas,
winkt Jakobus en Jehannes om fan it skip
fan harren heit te kommen’
april 7, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
In skûtsje hat in eigen aard,
is berne foar de Fryske marren,
sylt op koarte weagen hurd,
mar is te lyts om him te warren
op it Waad.
De ‘Drie Gebroeders’ gie op paad
mei seis betûfte rekreanten
en oan board ek noch in hûn;
de driging kaam fan alle kanten
op it Waad.
De see, dy’t binnenskippen haat,
sloech mei in stoarm fan wynkrêft alve
ta, sadat it lytse skip
sloech om op weagen lykas wolven
op it Waad.
Elk minske hat in eigen aard
as hûnen, skippen en ek stêden;
sa ha helpers út stêd Harns
de seis mei harren hûn doe rêden
op it Waad.