april 10, 2017
It wetter jout de fuortgong oan,
wjerspegeling fan wat is klear,
in jierrenlang projekt,
dat oerkaam as folslein en skoan
op ûnderdak-madam en hear
dy’t him net gau ferrekt.
Hy kin wol by syn kapitaal,
is ûnderdiel fan eigen stân,
riist boppe ’t grûnflak út,
it útsicht is syn ideaal,
jout sicht op stêd en plattelân
troch inkeld ’t heechste rút.
Troch ’t glês sjocht men wat stiet bekend
as bearenburch fan eigen grûn,
drank foar de iepening;
madam neamt him al gau myn fint
en is net oan de flesse bûn…
sjedêr wjerspegeling.
april 9, 2017
fan ûnbekend*
Hy sloech op ’t stjerbêd noch in krús,
it wylde wie fan ’t libben ôf,
want Oscar Wilde hie rynsk geniete
fan de leafde mei in man en frou,
as katolyk fûn hy syn thús.
Fan Iersk komôf en protestant
wist Oscar hoe’t it libben wie:
hy song de psalmen, net de lieten
dy’t him paadwiis makken, joegen rie
hoe oft in dichtershert ûntspant.
De keunst lei him nei oan it hert,
dat oerrûn fan it eigen aard,
net ite fan wat oaren ieten,
boppedat gie it om ‘l’art pour l’art’,
in oar prinsipe lei him net.
Hy waard de keunstner mei lang hier
en pronke mei syn uterlik,
preau fan it libben meast it swiete,
sprate as in fûgel sturt en wjuk,
it rabjen skeelde him gjin sier.
Syn houlik rûn op skieding út
fanwege leafde foar in Lord,
wat sodomy wie yn dy tiden,
sel en wurkpleats waarden doe syn wrâld,
de doop en salving ta beslút.
* Foto ‘Oscar Wilde’