december 27, 2016
van Elihu Vedder*
Zij waren alle drie gesluierd
met verschil, dat moest er zijn,
toch was het drietal ingesteld
op wat gebeuren zou met pijn
of hadden zij al afgeteld?
Zij telde op, haar vroege jaren
waren op de dag gericht
waarop zij toen nog was gesteld,
de toekomst kreeg een kwaad gezicht
en had zich bij haar afgemeld.
Nog één vriendin bleef voor haar over,
van een man werd die tot vrouw,
zo had zij het tot slot gewild,
zij bleef haar tot het laatste trouw
en heeft met drank haar angst gestild.
De maan was toen al half gesluierd,
met de rest gaf hij haar moed;
terwijl er langzaam werd geteld,
zei de vriendin: ‘Jouw dag is goed,
je keuze wordt zo doorverteld.’
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘De doodskelk’
december 26, 2016
It hat wer west, de dagen fleagen
fan moarns ier oant yn de nacht
en ik seach nei de loft
as stie ik koart op wacht
mei oars net as har komst foar eagen.
Op earste krystdei wie it rekke,
oars as ik ferwachte hie:
in brutsen ingelwjuk,
fertize yn de trie,
ik wist… se koene net ûntbrekke.
Op twadde krystdei hat it striele,
tûken heinden op it ljocht
fan ingels ûnderweis:
se hiene ’t boadskip brocht,
dy iene wjuk wie grif wer hiele.
Ynienen stie ik as ferstive:
tûzen ingels yn it swart
dy’t krasten har berjocht:
‘It is noch lang net bard,
de nacht komt noch, it fljocht tsjin fiven.’