juni 16, 2019
fan ûnbekend*
fan Willy Stöwer**
It is tefolle om te neamen,
want titanysk wie it skip,
mei fjouwer skoarstiens nei de hichte
stiek it goaden nei de kroan,
in stomer út ’e djipste dreamen.
Dus wêrom net ferneame
út it reuzeskaai, ferneamd
troch tsjin de goaden fûl te striden,
dochs kaam ’t op ’e driuwkrêft oan,
ûnmachtich troch de wetterstreamen.
De kjeld liet stream en bloed befrieze,
bergen riisden heger op
as fjouwer skoarstiens, dy’t fansiden
seagen goaden op ’e troan,
dat Titan moast de striid ferlieze.
De kont woe boppe wetter rize,
grutsk, it wie syn lêste wil
foar’t hy titanysk nei de lichte
glied, ferstoarn wie doe de toan
fan Titan sil de koers wol wize.
* Foto ‘Titanic’
** Willy Stöwer (1864-1931)
Tekening ‘Undergong fan de Titanic’
juni 15, 2019
fan ûnbekend*
In twadde brief is nei jim kommen,
fan de oare kant, wer út Efeze wei;
wy ha in drege tiid meimakke:
twivel tusken trochgean of de dea,
ús libben stie hjir faai.
Mar God hat ús bestean ferromme,
dat ik koe wer trochgean, lykas oars op wei,
doe ha ik nije plannen makke:
hinne en werom nei jimme ta,
mar ’t is der net fan kommen.
Ik wit dat jim it my ferwite
dat ik no net kom en mei twa mûlen praat
as hie ik jim dêrmei te pakken,
mar myn nee is nee, myn ja is ja,
ik wyk net ôf fan ’t paad.
Dus rop ik God op as myn tsjûge,
Dy’t net nee seit, mar yn Kristus ja sein hat;
troch net te kommen, woe ’k jim sparje,
net om baas te spyljen, soks bart nea,
jim hoege net te bûgen.
* Ikoan ‘Paulus’