juli 2, 2019
van Caspar David Friedrich*
Bergopwaarts waren zij gegaan,
zoals ’t ook in hun leven
ging, een lange weg omhoog,
zij stonden uit te hijgen,
nu aanschouwen zij de maan.
Zij hadden ook de boom aanschouwd
met machteloze wortels,
tastend naar het pad omlaag,
die geen houvast meer kunnen krijgen,
zo verdroogt het levend hout.
Hun mond is door de klim ook droog
geworden, maar de hoogte
compenseert gehijg en dorst;
nu zij de lichte schil zien stijgen,
is ’t een lust voor geest en oog.
Hun oog geniet van slechts een schil,
de geest komt op de hoogte
van het wassen van de maan;
zij schouwen ’t leven onder ’t zwijgen:
groei komt voort uit zicht en wil.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Twee mannen in beschouwing
over de maan’
juli 1, 2019
Gjin weet noch fan klimaatferoaring,
fan de omslach by de raaigersboer,
dy’t ferballe hie ’t ferskaat oan blommen
om’t iensidich fretten better wie,
hy liet him net omkomme.
Hy kaam oer ‘t leechlân yn bekoaring,
dêr’t it peil stie op in heech nivo,
dat it tilde op fan gers mei blommen,
wat foar him it alderheechste wie
om ta syn rjocht te kommen.
Dêr wist hy him te profilearjen
as bewekker fan ’t natuergebiet
mei it read om fierder net te kommen
as de grins, dêr’t hy syn stânplak hie
om oer it gea te rommen.