juli 18, 2019
fan Vincent van Gogh*
Mei de skeppe op it skouder
rûn er nêst syn bêste maat,
dy’t beide hannen yn de bûse hie;
tegearre wiene se op paad
nei ’t eigen skeamel ûnderdak
mei praat net heger as de souder.
Achter harren rôlen tsjillen
mei dêrtusken hiel oar praat,
om’t boppe ’t oansjen yn beweging wie:
‘Sipressen ha in eigen aard,
sy stekke nei it himeldak,
dêrfan krij ik in kâlde rille.’
‘Sa’t de tsjillen rûntsjes draaie,
litte stjerren dat ek sjen,
in kâlde rille, mar ek wille.’
‘Kâld en waarm, wat ik werken,
earm en ryk, elk hat syn plak,
sy de skeppe, wy de leie.’
Mei de skeppe op it skouder
rûn er nêst syn bêste maat,
om’t dy de dei troch nêst him wurke hie
yn ’t felle ljocht, net folle skaad:
‘Sy binne ridend ûnderdak.’
‘Ik ryd fannacht wol op ’e souder.’
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘Strjitte mei sipressen ûnder in stjerrehimel’
juli 17, 2019
fan ûnbekend*
Wy wiene eartiids geastlik dea
doe’t wy noch net yn Kristus leauden,
mar libben sa’t de selssucht woe;
jim hawwe sels ek suchte
ûnder misse slaggen fan jim lea
en geast, wat oan de himel skreaude.
De himel reagearre mei
barmhertigens troch Kristus’ libben
fan leafde foar wa’t leauwe woe;
ferromme ha wy suchte,
want wy libben wer, in ommeswaai,
sadat wy nei it goede stribben.
It leauwe rint op dieden út,
dy komme sa by einbeslút.
Yllustraasje ‘Paulus op in muorre
fan in grot te Efeze’