augustus 20, 2019
van Caspar David Friedrich*
Een tweetal steekt er bovenuit:
de harde rots en scherpe wolk;
ze wijzen naar een hoger plan,
verwijzing met een bijgeluid.
Hij klom totdat het niet meer kon,
met speer en aan zijn riem de dolk;
geen dier dat hij daar tegenkwam,
terwijl hij toch aan hoogte won.
Daar staat hij op de scherpe rots,
verwacht de voortgang door het zicht
op golven, horizon en wolk,
die even scherp is als zijn trots.
Hij steekt zijn speer nu ver vooruit
als overbrugging van het licht
dat ligt te blinken; voor de maan
applaudisseert de deining luid.
Zijn scherpe trots houdt niet lang stand,
’t applaus is niet bestemd voor hem,
als bijgeluid klinkt: hier vandaan,
de speer verwijst naar ’t lage land.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Op de rots’
augustus 19, 2019
Se binne net oars wend
as nei de stâl de greide yn,
’t kin om de feangrûn lije,
dy’t wol fjouwer poaten drage kin,
nei bûten is de trend.
It kin ek om ’t klimaat,
sa tusken kjeld en hjitte yn,
se hoege net te lijen,
mar genietsje fan it drûge waar,
se ha by bûten baat.
It rint der samar út,
omdat it ek deryn gien is
as gers en liters wetter,
wat neidielich is foar it klimaat…
de hjitte waait út súd.
Salang’t der wetter is,
giet hiel de sirkulaasje troch,
’t klimaatgefoel is dûbel,
mar de dieren binne deroan wend,
foar har gefoel neat mis.
