augustus 27, 2019
van Caspar David Friedrich*
Dat ben ik, daar in de verte,
open voor de inspiratie
van de nog niet voorgeschreven geest,
die aandrijft van de overkant,
ik wacht al lang op de sensatie.
Binnen kon ik het niet vinden,
levend volgens rituelen,
zoals ’t vele eeuwen is geweest;
ik schouwde slechts de binnenkant
en moest altijd met velen delen.
Nu sta ik alleen te wachten
op de grens van het verleden
naar de toekomst, tijdloos voor de geest,
met vóór de zee en achter zand,
geen weet heb ik meer van het heden.
Ben ik monnik of nu schilder
van de nevel met geheimen
waarin men de verre toekomst leest?
De tijdgeest schilder ik met zand
en zout, met alles valt te rijmen.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Monnik bij de zee’
of ‘De fluisterende tijdgeest’
Tekening ‘Zelfportret’
augustus 26, 2019
Hy rint op lange, swarte poaten
hastich by it wetter lâns
om in gaadlik plak te finen
dêr’t syn snaffel skowe kin
al fiskjend hinne en werom,
hy is geduerich yn beweging,
breedút bliuwt er yn balâns,
oer neat hoecht hy him op te winen.
Sy lit har op it wetter driuwe,
sûnder gong hat sy it nei it sin,
ûnder ’t strieljen fan de sinne
lit sy har al weagjend sjen:
de wetterspegel stjoert werom
har byld, geduerich yn beweging;
wat sy yn ferbylding kin,
is swimmend noch oan skientme winne.
