augustus 30, 2019
fan ûnbekend*
Lit Dionysos, soan fan Zeus,
syn rûge libbensrin fertelle,
swaaiend mei syn thyrsos klom er op,
dat hy hat alles út it libben helle.
Us mem wie foar myn berte dea,
út heit syn side bin ik berne,
abnormaal, in tastân op ’e kop,
oan Zeus syn swierte moast de wrâld wol wenne.
As bern kaam ’k yn in mytysk lân,
dêr’t nimfen my op hannen droegen,
’t wie de earste rûte nei de top,
dy memmen ha op wei myn dieden woegen.
Selsstannich gie ik doe op reis
de hiele wrâld troch mei Mainaden,
frouwen mei ekstaze yn de kop
en mei myn entûsjaste driuw beladen.
Ik foer nei Naxos mei in skip
dat stjoerd waard troch in tal piraten,
troch myn keunsten hold har farren op,
ik hearde har lykas dolfinen praten.
Sa waard ik machtich yn de wrâld,
gie nei de berch fan alle goaden,
waard troch wyn en fleur dwyl yn de kop,
de dronken satyrs brochten my in oade.
* Byld ‘Dionysos en satyr’
augustus 29, 2019
fan Vera Ignatievna Moechina*
Se kamen neaken út ’e nacht**,
de wurkman en de boerefrou,
it pear wie ien fan sin,
dus oan de heechste lieding trou,
sloech op it deistich teken acht.
Kom op, strûp oan de wurkersklean,
de fûst as teken fan hâldfêst
slacht him troch ’t deiferrin,
de flauwe kul jout inkeld lêst
en kin net foar produksje stean.
Hâld hammer en ek sichte heech,
mar slaan net op it bleate fel
en snij net ûnder ’t kin;
’t komt stielhurd op it bêste del
en slacht op rispje mei ien feech.
It pear komt op ’e draf foarút,
de wurkman en de boerefrou
ha deis in dûbel sin:
mei ’t stiel fielt elk it strakke tou,
mar nachts ûntspanning nei de tút.
* Vera Ignatievna Moechina (1889-1953)
Byld ‘De arbeider en de kolgoazeboerinne’
** It earste ûntwerp fan it byld