oktober 7, 2019
De keninginne stiet yn ’t wetter,
spegel foar har slank figuer,
mei sulverglâns behongen
om foar status troch te gean,
it leit oan har natuer.
De kombinaasje kin net better:
spegel, tagelyk it bad,
foar ’t ljocht al út ’e fearren;
ûnbeweechlik bliuwt se stean
nei’t sy toilette hat.
Sa stiet sy tusken de lakeien,
blaugriis yn it kreaze pak,
sy wachtsje op har winken
om foar har op jacht te gean,
sa krijt se har gerak…
… de mûzen meie har net lije.
oktober 6, 2019
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
It djipste wêzen yn de minske
sprekt him bytiden trúnjend oan,
sadat er net mear swije kin,
dan spuitet azem út ’e boarne,
de ynspiraasje dy’t er winske.
Dreech kaam syn azem yn de longen,
wat him ûntnaam de kleare toan
en ’t libben in gewoan ferrin,
dochs bleau hy trou oan eigen boarne,
dy’t spuite foar in leave jonge.
Syn djipste winsk wie om te skriuwen:
‘Op syk nei de ferlerne tiid’,
de djipte seit hoe’t ik eins bin:
in keunstner dy’t beskriuwt de boarne,
’t ferline om bestean te bliuwen.
De lêste azem glydt nei bûten,
de lea ferlieze sa de striid,
de tiid, werfûn, hâldt fêst de sin
fan ’t djipste wêzen yn de minske…
de deade hat it libben moete.
Foto ‘Marcel Proust’
Foto ‘Deadsbêd fan Marcel Proust’